Een triootje met rood en wit?

Als je mijn fotografie stijl een beetje kent en/of volgt dan typeert zich dat niet door foto's met mensen, abstracte beelden of ultieme creatieve fotografie. Binnen de fotoclub waarbinnen ik nu alweer ruim 2 jaar actief deelneem vind je dit wel en keer op keer bekijk ik mijn collega fotograferen met opperste bewondering, verbazing en respect.

Bewondering voor hun lef, hun onvertogen creativiteit en kennis van technieken om foto's zo na te bewerken dat de illusie aan mij als kijker is om te beoordelen wat ik nu zie waarheid of gecreeërde waarheid is. Ook zie ik menigéén op natte druilerige zaterdagen experimenteren met hun flitser en de meest unieke actie beelden makenvan dobbelstenen in een bak met water vastleggen. Echt fantastisch. Vaak wordt ik daar enthousiast van, maar op één of andere manier laat ik het aan me voorbij gaan. Waarom dan toch vraag ik me nu hardopaf? Waarom ga ik daar niet mee aan de slag, waarom doe ik dat ook niet?

Rood met witte stippen

Is het luiheid, gebrek aan kennis of motivatie? Ik zoek het in het laatste, motivatie. Want vraag me op een stromachtige herfstdag, een blauwe uurtje in de late avond in de zomer, tijdens een sneeuwbui in de winter of op een vroege koude ochtend in de late herfst en ik pak mijn camera spullen en ga direct met je mee (mits de familie of andere 'verplichtingen' me niet binnen houden). Zo verging het me ook de afgelopen weken. Ik raakte mijn camera amper aan, de tijd was er niet voor zoals ik al schreef (hoewel ik wel fijn mocht fotograferen voor mijn werk :-) en even los van de herfstvakantie vorige week). Steeds maar weer zag ik de meest briljante foto's voorbij komen binnen de fotoclub, op facebook of flickr. Maar ook foto's die ik zelf zo graag ook eindelijk eens zou maken. En jawel ik ben er zo één die zelf een opname van die idilische rode paddestoelen met witte stippen wilde maken.

Hoe ga jij ermee om?

De afgelopen jaren zag ik ze en kon ze zelf niet vinden en als ik ze vond was ik te laat! Van het weekend vond ik dan eindelijk mijn triootje rood met witte stippen, stom toevallig aan de rand van een boom langs een zandpad. Dit was voor mij dat moment dat ik dacht Yes, eindelijk! En dan vraag ik me af: "Hoe ga jij ermee om?". Waarmee dan zul je je afvragen? Nou hoe ga jij zelf om met je eigen creativiteit op fotografie vlak. Wacht je net als ik op dat moment, waarvan je weet dat het vast zal komen? Bijvoorbeeld het vinden van een triootje vliegenzwammen. Of verleg jij je grenzen en gaat aan de slag met nieuwe technieken, nieuwe dingen proberen?